Miguel Yarull: "Geluk is een grote tafel vol mensen."

Miguel Yarull, schrijver en scenarioschrijver, is een van de meest prominente hedendaagse auteurs in de Dominicaanse literatuur. Van de publicatie van zijn eerste boek, het verrassende "Bichán", tot zijn eerste roman, "Guapo", manifesteert Yarrulls deugdzame proza ​​zich als een levendige, behendige en turbulente manier om zijn wereld te portretteren. We spraken natuurlijk met hem over zonden en zondaars:

—Ik vergeef je één zonde.

—Het zou luiheid moeten zijn, met zijn nieuwe naam: uitstelgedrag . Het ergste is dat ik me machteloos voel als ik het erken, maar zonden hebben die macht: ze zijn meestal groter dan het individu.

—Leg me dat maar eens uit, ik ben wel geïnteresseerd.

—Als auteur kijk ik terug op wat ik heb gepubliceerd en heb ik het gevoel dat ik meer had kunnen doen . Iemand zei ooit dat schrijver zijn is alsof je elke dag van je leven huiswerk moet maken. Stel je nu eens voor dat je dat gevoel in je rugzak meedraagt, een taak die nooit eindigt: je kunt niet anders dan je schuldig en lui voelen tegelijkertijd.

—Wat zou voor jou moeilijker zijn om te vergeven in een ander geval?

—Afgunst. Je ongelukkig voelen omdat het talent of de inzet van iemand anders resultaten oplevert, lijkt me ellendig.

—Is uw beroep vatbaarder voor deze zonde dan anderen?

—Dit is een beroep dat door ego in stand wordt gehouden. Een schrijver kan niet anders dan zichzelf met andere schrijvers vergelijken. Het is bijna een reflex, en iedereen die anders beweert, liegt. Jaloers zijn zou dus een natuurlijke stap zijn. Maar afgunst vergiftigt ; het maakt je minderwaardig. Het is belangrijk voor mij om mezelf voortdurend te evalueren, bijna om te overcompenseren. De steun, zelfs de kritiek, die ik bied, is oprecht. En ik geef toe dat ik, misschien onschuldig, hetzelfde terugverwacht.

—Welk excuus zou dat kunnen zijn?

—Vraatzucht. Ik kan het begrijpen als je je eraan overgeeft. Geluk is een grote tafel vol mensen. We willen tevreden zijn, maar we willen ook meer. Stilstaan ​​en beseffen dat we genoeg hebben gehad, niet alleen met eten en drinken, maar ook met rijkdom of roem , is niet makkelijk. Van alle hoofdzonden, samen met woede, is het misschien wel de zonde die het meest afhangt van zelfbeheersing. En we weten al hoe mensen op dat gebied presteren.

—Misschien zou het geen zonde moeten zijn.

—Ik denk dat de lijst eerlijk is. Fincher heeft het meesterlijk bewezen. Zeven is een mooi getal, en ze dragen allemaal hun steentje bij om onze lagere instincten te beteugelen. Misschien zouden sommigen gepromoveerd kunnen worden tot de top tien die Mozes op de Sinaï ontving , tot de Major Leagues of Sin. Maar totdat dat gebeurt, lijkt de lijst me accuraat.

—Zou jij er niet eentje toevoegen?

—IJdelheid . En ik zou het hoog op de lijst zetten. We leven in buitengewoon ijdele tijden. De behoefte aan erkenning is eindeloos, en dingen die uit ijdelheid worden gedaan, vallen perfect onder de definitie van zonde.

—Zijn er bepaalde onderwerpen die in uw literatuur regelmatig voorkomen?

—Lust, in mijn meest obsessieve verhalen, waar mijn personages er niet in slagen zich te beheersen in de meest alledaagse situaties. Arrogantie is bijna de hoeksteen van mijn debuutroman, 'Guapo'. De man die vanuit Spanje terugkeert naar Santo Domingo voor de begrafenis van zijn vader, een soldaat met een gewelddadig verleden die hem dertig jaar geleden het land uit heeft gehaald omdat hij een probleem was, die familie die gedomineerd wordt door arrogantie en schijn. Ik heb me verdiept in hebzucht wanneer ik schrijf over de staat, politiek, ongelijkheid en sociale klassen in mijn land.

—Er ontbreken er bijna geen.

—Zonden zijn essentieel voor goed drama . Waar zouden we over schrijven als onze personages perfect waren? Zonder verleidingen, zonden en zondaars zouden we geen literatuur hebben.